تخریب و از دست دادن نورون های دوپامینرژیک باعث علائم فیزیکی سفتی، لرزش و بی ثباتی وضعیتی می شود که مشخصه بیماری پارکینسون است. اثرات اضافی بیماری پارکینسون می تواند شامل افسردگی، اضطراب، کمبود حافظه، توهم و زوال عقل باشد.
در مطالعه‌ی پیش رو دانشمندان فرآیندی را برای تبدیل سلول‌های غیر عصبی به نورون‌های فعال توسط یک گروه از سلول‌های مهندسی شده به دست آورده اند که از نظر بقا، رشد، اتصال عصبی و تولید دوپامین، زمانی که در مغز موش‌ها به صورت ایمپلنت قرار میگیرند عملکرد مطلوبی را نشان میدهند، این سلول ها می‌توانند در مغز ساکن شوند و شاخه‌های فیبری خود را در سراسر بافت عصبی بفرستند، سیناپس‌ها را تشکیل دهند، باعث پخش دوپامین در سراسر بافت عصبی شوند و سلول‌های دوپامینرژیکی که در فرایند بیماری پارکینسون تخریب شده اند را بازیابی کنند.
مطالعه‌ی حاضر نشان می‌دهد که نتیجه چنین پیوندهای عصبی، کاهش مؤثر علائم حرکتی ناشی از بیماری پارکینسون می‌باشد.
اطلاعات بیشتر:
More information: Benjamin M. Hiller, David J. Marmion, Cayla A. Thompson, Nathaniel A. Elliott, Howard Federoff, Patrik Brundin, Virginia B. Mattis, Christopher W. McMahon, Jeffrey H. Kordower. Optimizing maturity and dose of iPSC-derived dopamine progenitor cell therapy for Parkinson’s disease, npj Regenerative Medicine, (۲۰۲۲) DOI: ۱۰۳۸/s41536-022-00221-y
