بیماری آلزایمر یکی از علل مهم زوال عقل است که در سراسر جهان چالشی پزشکی، فرهنگی-اجتماعی و اقتصادی به حساب می‌آید. درمان‌های معمول این بیماری مانند مهار‌کننده آنتی‌کولین استراز (AChEIs) و آنتاگونیست گیرنده ان-متیل دی- آسپارتات (NMDAR) تنها باعث بهبود کوتاه‌مدت علائم می‌شود، و از پیشرفت بیماری جلوگیری نمی‌کنند. شکست‌های متعدد در کار‌آزمایی‌های بالینی که در تلاش برای یافتن درمان‌های تازه‌ای برای آلزایمر بودند، طی ۲۵ سال اخیر، مانع از توسعه یک روش درمانی موثر برای این بیماری شده است. خوشبختانه به تازگی یک آنتی‌بادی ضد آمیلوئید به نام آدوکانوماب (Aducanumab) نتایج بالینی خوبی در درمان آلزایمر نشان داده و موفق شده است تأییدیه سازمان غذا و داروی آمریکا را کسب کند. این مسئله باعث افزایش امید در بیماران مبتلا به آلزایمر شده، با این حال همچنان پژوهش‌های پس از تأیید برای اطمینان از صحت عملکرد دارو و امکان توضیع سراسری آن ضروری است. طی یک مقاله مروری، دکتر مرتضی ابیاده، دکتر قاسم حسینی سالکده و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، دانشگاه مک کوایر استرالیا و دانشگاه داکین استرالیا، به بررسی چند کارآزمایی بالینی در رابطه با درمان آلزایمر و نتایج حاصل از استفاده بالینی از آدوکانوماب و مقایسه آن با دو داروی زاگوتنماب (Zagotenemab) که یک آنتی بادی ضد پروتئین تاو (tau) است و پیوگلیتازون (Pioglitazone) پرداختند.
نتایج این مقاله مروری که در مجله بین‌المللی Aging and Disease به چاپ رسیده است، نشان می‌دهد ادامه ارزیابی بالینی و تفسیر اثر داروهای مورد آزمایش برای درک تأثیر بلند مدت آنها ضروری است. تلاش‌های مستمر و هماهنگی برای اطمینان از نتایج حاصل از آزمایش‌های پیش‌بالینی داروها و عوارض جانبی ناشی از مصرف بلند مدت آنها تا فراهم شدن امکان توزیع عمومی آنها لازم است.
اطلاعات بیشتر:
More information: Morteza Abyadeh and et al, Comparative Analysis of Aducanumab, Zagotenemab and Pioglitazone as Targeted Treatment Strategies for Alzheimer’s Disease, Aging and disease (2021). doi.org/۱۰.۱۴۳۳۶/AD.2021.0719
